Çok şey öğrendim yaşadığım bu kısa zaman zarfında.En önemlisi de her gelene sevinmemem ve her gidene de üzülmemem gerektiğini...Bunu gitmeyecekmiş gibi gelenlere borçluyum . Hayat anlardan ibaretmiş meğer; fakat mutlulukların kısa hüzünlerin uzun sürdüğü bi an...Rüzgârın
esişini uçurtma uçurmaktan ibaret sayardım, yanılmışım elimden ipin çıkacağını yada sevinçlerimin  bir tele takılabileceğini hiç hesaba katmamışım . Öğrendim; Yolu birlikte yürüdüğümü sandıklarımın daha ilk kavşaktan terkedebileceğini yolumuzun değilde yolunun bittiğini söyleyebileceğini çakıl taşlarından bahane bulup tökezleyenlerden öğrendim!!! Sevgimin büyüklüğünü, sever gibi yapanlardan, aldanışlarımın masumluğunu, aldatanların taş kesmiş yüreklerinden, ve kıymet bilmenin büyüklüğünü vefa bilmeyen ruhsuz bedenlerden öğrendim...Düşlerimin ansızın uçurumlarımdan düşebileceğini beni bana ırak eylenlerden öğrendim.Kulağa hoş gelen bir senfoni gibiymiş meğer anlattıkları  pamuk şekeri yalanların son buluşunda öğrendim...Aslında bunca cahilliğimin var olduğunu bir gelişigüzelden  öğrendim de; bir o nasıl unutulur öğrenemedim, o nasıl unutulur...