Nereye gitsem hep ardımdan gelir, nereye gizlensem hep beni bulur.
Ne kadar kapasam kulağımı bi o kadar yüklenir, bi o kadar çığlık atar zihnimde; o paslanmış ses, o meçhul, o tarifsiz yalgın...
Düşmez bir türlü yakamdan o arsız dert, o tedirginlik duygusu, o korku, o melun...
Karıştırır kendini hülyalarıma, mesken edinir hiç yeri yokken.
Mehtaba inat durmadan gezinir göz kapaklarımda.
Kemirir ruhumu tek bir damla kanatmadan.
Dökülür damla damla şakaklarımda.!!!

       
Vakitsiz esen bir fırtınada kaybettim ben bütün gençliğimi.
Hayatım göz göre göre bir toz tanesi gibi savrulup uçtu avuçlarımdan.
Bu yüzden kursağımda birikenlerim ağırdır benim.
Söylemek isteyipte söyleyemediklerim vardır.
Birde geceye, gölge düşüren dertlerim.    
Bir gidene binbir sebepten yaralıdır bedenm.
Göğüs kafesime eğer sığmıyorsa yüreğim.
Gebedir elbette ki buna söyleyemediklerim.
Gülmek isteyipte gülemediklerim.
Tutmaya yeltenipte tutamadığım narin ellerin.
Yıldırım gibi yüreğime düşen,o koca gözlerin.
Gülüşünü izleyemeden yitip giden günlerim.
Henüz gün görmeden kabuğuna çekilip ziyan olan hislerim.
Dedim ya kursağımda birikenlerim ağırdır benim.
Ahhh birde; diyemediklerim var benim.

Bu hayatı fazla ciddiye almadım.
Oda beni almıyordu nasılsa biliyordum.
Gönlümde kin ve nefrete yer vermedim hiçbir zaman.
Sevgi herşeye çözümdür diye düşündüm.
Hayat felsefem sevgi üzerine kuruluydu.
Kimi zaman yanıldım aldandım.
Kimi zaman kırıldım döküldüm fakat yılmadım.
Uğurladıklarım da oldu yüreğimde kapıyı yüzüme çarpıp gidenlerimde.
Güldüm, ağlamanın çözüm olmadığını biliyordum çünkü.
Sahte kalabalıkları sevemedim bi türlü.
Ciddi yalnızlığıma sarılıp koklardım zaman zaman.
Beni bir o terkedip gitmezdi çünkü bilirdim.
Iyiyimlere alıştırmıştım dilimi dudaklarım tebessümlere gebeydi daima.
Maskeler ağır gelmeye başladı bi saatten sonra nacizane bedenime.
Başka omuzların yükünü omuzlamak ihanet oluyordu ruhuma.
Köşe başındaki sokak lambası dertleşmiyordu artık eskisi gibi.
Çöp torbası başında nöbet tutan kedi konuşmuyordu artık benimle.
Ve anladım ki bende fazla olmaya başladım bana.
Kirli sakalımı okşadım tütün kokulu pamaklarımla.
Son kez içten bir kahkaha attım ağlarcasına yaşadığım bu hamallığa.
Evet fazlalıktım bu şehirde.
Çatık kaşlı hilalde uyutmuyordu artık gölgesinde.
Defolup gitme vakti çoktan geçmişti oysaki.
Bir bavulum dahi yoktu kırık dökük bir kaç anıyı sığdırmaya.
Duyuyorum sırdaşım...
Son tren bu!!! beni almadan çıkmayacak kimsesizler diyarına yolculuğa...
Benimde silindi yüzüm aynalardan.
Ardıma dönüp boynum bükmedim.
Elveda yalnızlığım Elveda!!!

     

    
Şimdi ne sen geri getirebilirsin üstüne çizik attığın yıllarımı...
Nede ben, haykırırım bir daha, sana olan o muamma duyguları...
Bir çıkış bulurum, kapasanda senden geçen bütün çıkmazları...
Kasıp kavurduğun yüreğimde bitirdim artık senden yana kaygıları...
Olmazsan olmaz diyemiyorum artık bundan böyle olmasanda olur...
Cehennemin gülen yüzüymüş, oysa ki cennetten bir bağ bildiğim ismin...
Evvela hayalinle bütünleşmiş bir bendim, şimdi gerçeğinle bitikleşmiş bir senim...
Ezelim degildin belki,evet ama ebedim ol istedim...
Lakin sen hiç olmadın bundan böyle de bir hiç olacaksın...
Iyiki varsın demeyi dilerdim oysaki yaşattıklarını yaşaman dileğiyle yâr'am iyiki yoksun...
Teşekkür ederim cennetten bir bağ bildiğim teşekkür ederim..